تاریخچه استفاده از ابزار و وسایل آموزشی در ایران
گرچه ممكن است كشورهای مختلف الزاما از این مراحل گذر نكرده باشند ولی بیشتر كشورها با این مراحل روبرو بودهاند. در كشور ما از سال 1306 به بعد، بعضی از مدارس اقدام به ایجاد آزمایشگاههای فیزیك و شیمی و علوم زیستی كردند، اما نداشتن كادر متخصص، كمبود ابزار و وسایل و مواد مورد نیاز و عدم اعتقاد به كاربرد این وسایل و روشها، سبب عدم موفقیت این مراكز و راكد ماندن فعالیتهای آنان شد.
در سال 1308 وزارت فرهنگ، اداره كل هنرهای زیبا را تاسیس كرد. این اداره علاوه بر نظارت بر كلیه فعالیتهای هنری، مسئولیت استفاده از وسایل سمعی و بصری مدارس را نیز عهدهدار بود. ایجاد آزمایشگاههای سمعی و بصری، دانشسرای مقدماتی و دانشسرای عالی نیز جزء فعالیتهای این اداره بود.
در سال 1341 ادارهای به نام اداره آموزش فعالیتهای سمعی و بصری در وزارت فرهنگ تشكیل گردید كه بعدا با نام دفتر آموزش سمعی و بصری فعالیتهای خود را ادامه داد. توجه به فیلم به عنوان یك رسانه آموزشی در سطح جهانی سبب گردید این اداره اقدام به تشكیل جشنوارههای بینالمللی فیلمهای آموزشی كند.
تلویزیون آموزشی در سال 1343 زیر نظر وزارت آموزش و پرورش تاسیس شد و كار خود را بعد از دو سال، با پخش برنامههای درسی در زمینه فیزیك، شیمی، جبر، علوم طبیعی، زبان و دستور فارسی شروع كرد. هدف از پخش این برنامهها جبران كمبود معلمهای متخصص و جبران كمبود آزمایشگاهها بود، اما به علت عدم تطابق وقت آن با برنامه دبیران و مدارس پخش آن متوقف شد.
در سال 1352 تهیه برنامههای آموزشی به سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران واگذار شد و برنامههای آموزشی با پخش دروس راهنمایی در سال 1353 مجددا شروع به فعالیت كرد و همزمان حدود سه هزار دستگاه تلویزیون بین مدارس شهرهای بزرگ كشور توزیع شد. ولی برنامههای تلویزیون به دلیل عدم برنامهریزی صحیح و عدم انتشار اطلاعات درست مربوط به زمان پخش، منجر به شكست گردید.
در سال 1353 دوره فوقلیسانس تكنولوژی آموزشی تاسیس شد. گرچه قبل از این سال در دروس لیسانس تربیت معلم و علوم تربیتی، دروسی با عنوانهای مقدمات تكنولوژی آموزشی، تولید و كاربرد مواد آموزشی یا نقش وسایل ارتباط جمعی در آموزش و پرورش گنجانده شده بود، اما در دوره فوقلیسانس دروسی از قبیل طراحی سیستمیك آموزشی، تهیه خودآموزها، روانشناسی تربیتی و یادگیری، آمار و سنجش نیز دیده میشود.
مرحله بعدی تكنولوژی در ایران، ایجاد دانشكده مكاتبهای ابوریحان بیرونی برای آموزش كاركنان دولت و با تكیه بر آموزگاران تاسیس شد. نحوه آموزش در دانشكده مكاتبهای از طریق ارسال كتب و نوار شنیداری و گاه كلاس حضوری رفع اشكال بود. مرحله بعدی در ایران ایجاد دانشگاه آزاد ایران و دانشگاه پیام نور است كه به نظر میرسد هدفشان همگانی كردن سطح آموزش باشد.
برخی مراحل جدیدی كه تكنولوژی آموزشی در آن پیشرفت كرده عبارتند از:
الف. مرحله نظامهای آموزشی
در این مرحله، آموزش افراد با توجه به نیازهای آنها در رابطه با جامعه خاص خود آنها مطرح است. یعنی هم به فردیت شخص و نیازهای او و هم به نیازهای جامعه توجه میشود. دستاندركاران امر تعلیم و تربیت در این رابطه معتقدند یادگیری فرد باید هم نیاز خود او را مرتفع سازد و هم در رابطه با مفید بودن او برای جامعه باشد. امكانات آموزشی معمولا در محل اختیار یادگیرنده قرار میگیرند ولی او خود مسئول یادگیری خود است و آموزش منظم فقط به صورت آموزش رسمی مدرسهای نیست بلكه در سطح جامعه انجام میگیرد. استفاده از ماهوارههای مخابراتی برای تلویزیون آموزشی در كشور هند تجربهای در این مرحله است. پژوهشهای این دوره از تكامل مفهوم تكنولوژی آموزشی، خواستار پاسخگویی به سوالهایی از قبیل چه كسی؟ به چه نوعی از آموزش نیاز دارد؟ و این تصمیم باید از طرف چه كسی گرفته شود؟
ب. مرحله نظامهای اجتماعی
در این مرحله، مفهوم تكنولوژی بیشتر به عنوان فلسفهای است حاكم بر كل آموزشی كه در یك كشور برای رسیدن به هدفهای رشد و توسعه انجام میگیرد و مخصوص افراد یا سازمانهای خاص نیست، بلكه حیطه عمل هر فرد یا سازمانی را كه برای توسعه كشورش كار میكند دربرمیگیرد. در این مرحله تكنولوژی آموزشی باید به عنوان یكی از عوامل در برنامهریزی هر كشور وارد شود و کلیه نهادها و سازمانها برای اجرای برنامههای آموزشی خود، آن را مورد توجه قرار دهند.
برگرفته از سایت پژوهشکده باقرالعوم
۱ . فردانش، هاشم؛ مبانی نظری تكنولوژی آموزشی، تهران، سمت، 1373، چاپ دوم، ص 16.
۲. علیآبادی، خدیجه؛ مقدمات تكنولوژی آموزشی، تهران، پیام نور، 1383، چاپ نوزدهم،